با نام گیاه شناسی Simmondsia Chinensis ، و همچنین به عنوان مهره بز، دانه آهو، دانه خوک، فندق وحشی، دانه کوئین، دانه قهوه ای و بوته جعبه خاکستری نیز شناخته می شود. این گیاه بومی جنوب غربی ایالات متحده است.
جوجوبا برای تولید روغن جوجوبا (نوعی استر موم مایع که از دانه آن استخراج می شود) به صورت تجاری کاشت می شود.
جوجوبا ، به طور معمول به طول ۱-۲ متر با تاج گسترده و متراکم رشد می کند. برگها بیضی شکل ۲الی۴ سانتی متر طول و ۱٫۵ الی ۳ سانتی متر عرض دارد و ضخیم، مومی و خاکستری به رنگ طوسی مایل به سبز است. گلها کوچک و سبز مایل به زرد هستند . این گیاه معمولاً از فروردین تا خرداد شکوفا می شود.
میوه یک کپسول سه زاویهای ببیضی به شکل بلوط به طول ۱-۲ سانتی متر است که تا حدودی در پایه ای محصور شده است. دانه بالغ بیضی شکل سخت و قهوه ای تیره است و حاوی تقریباً ۵۴٪ روغن (موم مایع) است. یک بوته جوجوبا میتواند به اندازه متوسط ۱ کیلوگرم میوه تولید کند.
شاخ و برگ جوجوبا برای بسیاری از حیوانات از جمله گوزن، گوسفندها و احشام، غذای سالانه را تأمین می کند. دانه های آن توسط سنجاب ها، خرگوش ها و جوندگان دیگر و پرندگان بزرگتر خورده می شوند.
با این حال ، فقط موش جیب بیلی می تواند موم موجود در دانه جوجوبا را هضم کند. در مقادیر زیاد دانه جوجوبا برای بسیاری از پستانداران سمی است. همچنین جوجوبا حاوی سیمونوندین است که گرسنگی را مهار می کند. خوردن روغن جوجوبا چون غیر قابل هضم است به عنوان یک ملین (روان کننده) در انسان عمل می کند.
آمریکایی های بومی از جوجوبا برای درمان سوختگی پوست و برای بهبودی سریعتر از روغن و خمیر جوجوبا استفاده می کردند. مردم اودامام در صحرای سونوران سوزش های ناشی از سوختگی را را با یک نمک تهیه شده از خمیر دانه جوجوبا درمان می کردند. زنان باردار تخم جوجوبا را می خوردند و معتقد بودند که در هنگام زایمان به آنها کمک می کنند. همچنین شکارچیان و جنگجویان برای تحمل گرسنگی جوجوبا میخوردند.
جوجوبا برای درمان آکنه، پسوریازیس، آفتاب سوختگی و اگزما مستقیماً روی پوست مالیده می شود. همچنین از آن به صورت موضعی برای رشد مجدد مو در افرادی که طاسی دارند استفاده می شود. از جوجوبا در ساخت محصولات بهداشتی در شامپو، رژ لب، محصولات پاک کننده و لوسیون های صورت دست و بدن استفاده میشود.
برای مطالعه مطلب کامل بر روی ریزش مو کلیک کنید.